Το δικό μου Πήλιο

Παρόλο που δεν κατοικεί μονίμως στο Πήλιο ο Γιάννης έχει μία βαθιά βιωματική σχέση την οποία καλλιεργεί διαρκώς γυρίζοντας ξανά και ξανά στα μέρη που αγαπάει. Δεν νιώθει νοσταλγία, ένα συναίσθημα που κρύβει πόνο, αντίθετα χαίρεται γιατί έχει βιώσει συναισθήματα αγνά, ανθρώπινα, γήινα και αυτό φωτογραφίζει. Στην ουσία φωτογραφίζει το δικό του εσωτερικό κόσμο, τα συναισθήματά του μέσα από τις σκηνές και τα πρόσωπα του τόπου του. Άλλωστε είναι γνωστό πως δεν βλέπουμε με τα μάτια αλλά με το μυαλό και με την ψυχή και όπως λέει και ο Arnold Newman τις φωτογραφίες δεν τις κάνουν οι μηχανές αλλά το μυαλό και η ψυχή του φωτογράφου.
O Γιάννης λοιπόν συνεχίζει να φωτογραφίζει το δικό του Πήλιο, όπως το βιώνει μέχρις σήμερα. Μας μεταφέρει λοιπόν σε έναν κόσμο που προφανώς έχει υποστεί αλλαγές και αλλοιώσεις μέσα από τη διαδικασία της ανάπτυξης, της φθοράς του χρόνου, και της αλλαγής των ίδιων των ανθρώπων. Παρόλα αυτά όμως κάποιος μπορεί ακόμη να απολαύσει αυτήν την απόλυτη ηρεμία την ησυχία τη χαρά και την ανθρωπιά των κατοίκων του υπέροχου αυτού τόπου, ίσως με λίγη αναζήτηση παραπάνω, αλλά ναι μπορεί ακόμη.
Αυτά ακριβώς φωτογραφίζει ο Γιάννης και σε αυτά προσπαθεί να μας μυήσει με τις φωτογραφίες του.